Ik belde een collega die de dienstdoende telefoon had. Ja, ja, er was een spoedaanvraag gekomen, nog op Oudjaarsdag, kon niet wachten, een meneer kwam naar huis uit het verpleeghuis: “Zal wel meevallen toch? Anders laten ze hem niet naar huis gaan. Ga maar kijken wat er aan de hand is, we hebben weinig tot geen informatie, het was al 16 uur gisteren hè”.

Doemscenario

Ze somde nog een paar dingen op: “Het is een hoogbejaarde heer, dementieel beeld, lichamelijke zorg nodig, geen ingewikkelde dingen hoor, maak je niet druk joh!

En oh ja, nog één dingetje. Hij is bij zijn dochter en zij had heel erg boos geklonken aan de telefoon. Niet tevreden over de gang van zaken heeft ze haar vader gisteren op stel en sprong meegenomen naar haar huis.”

Wat?! De moed zakte mij in de schoenen. Onmiddellijk trokken  alle doemscenario’s aan mij voorbij. Een boze dochter, ontevreden, klagend… “dat dit kán en mág in Nederland, ze klagen over personeelstekort en maar koffie drinken, en die bellen kunnen ze wel afschaffen daar komt toch niemand op af”. 

Ziedend zag ik haar voor mij, woest een tas van haar vader inpakkend en met hem het pand verlaten, álles beter dan dit!

Ik werkte de ochtend door tot de apotheose kwam van ‘de laatste cliënt’.

Nu zou ik de gemoederen moeten bedaren anders zou ik het komende uur geen leven hebben…

Kom binnen!

Ik belde aan bij een piepkleine studio. Een lachende vrouw deed open en riep “Gelukkig nieuwjaar en wat fijn dat u er bent, kom binnen”!

Er stond een ‘gewoon’ bed in de kamer en daar zat een kwetsbare, zeer oude heer in zijn pyjama. Dhr. zei niets maar keek mij vriendelijk aan.

“Ik vind het zo fijn dat u mijn vader komt verzorgen”.

De start was goed maar hoe ging ik dit doen? Het bed was geen optie, te laag en de kamer te vol, ik kon geen kant op. “U krijgt hulp van mijn man hoor”. 

Aha, zat daar de angel? Ik dacht aan deze vrouw, maar er was nog een echtgenoot die zijn boosheid zou kunnen afreageren en wel op mij natuurlijk, ik de vertegenwoordiger van het huidige zorgsysteem!

“Kom maar Papa” 

En daar kwam een grote, breed lachende, warm ogende man binnen. “Kom maar Papa” zei hij met een zwaar accent en tilde met een zwier de broze man uit bed en droeg hem naar de warme keuken.

Alles, echt alles stond klaar wat ik nodig had en ik ging aan de gang. Dhr. zelf zei niets maar was volkomen in zijn element.

Op de achtergrond hoorde ik mooie muziek, koffie en oliebollen stonden klaar, er werd gelachen en gepraat (in twee talen?). Het was warm en gezellig.

De echtgenoot kwam weer in de keuken en tilde Dhr. weer op, zo voorzichtig en respectvol dat ik er even gebiologeerd naar bleef kijken. Dit was een film, een mooie warme feestdagenfilm.

Ik werd uitgezwaaid en iedere Nieuwjaarsdag moet ik er even aan denken. Hoe een situatie helemaal anders kan zijn dan je verwacht. De verbazing en ‘bijna’ ongeloof daarover blijft je altijd een beetje bij.

P.S. Dhr. zou een paar dagen later weer terug naar het verpleeghuis gaan. Zijn dochter had hem meegenomen om Oud en Nieuw te vieren omdat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn. Haar man was ook een positief drijvende kracht hierachter. Boosheid was er alleen geweest omdat het verpleeghuis bezwaar had gemaakt maar dit was verder goed uitgesproken.