Hoe kwam je bij de functie van leefondersteuner terecht?  

Dat was eigenlijk puur toeval. Mijn oma is dement en ik ga elke week naar haar toe om haar te helpen. Ik zorg graag voor mijn oma. Eind vorig jaar zat ik bij een gesprek dat ze had met de wijkverpleegkundige van Careyn. We raakten aan de praat over mijn studie Social Work, waar ik bijna klaar mee ben, en toen vertelde de wijkverpleegkundige over de vacature van leefondersteuner. Ik werd enthousiast en besloot te solliciteren. Dat pakte goed uit. Ik werd aangenomen en kon deze baan ook meteen gebruiken als laatste stage voor mijn opleiding. Ideaal. 

Hoe werd je ingewerkt? 

In mijn eerste werkweek had ik een introductieprogramma samen met andere nieuwe VPT collega’s. We hadden twee volle dagen training over dementie. Dat was heel interessant. Zo vroeg ik me altijd al af waarom sommige ouderen gele tape op de lichtknoppen hebben zitten. Nu weet ik dat door de dementie sommige associaties in de hersenen niet meer goed gelegd worden en ze een lichtknopje daardoor niet meer herkennen als lichtknopje. Met die tape lukt dat ze wel. Ook leerde ik veel over onbegrepen gedrag. Je denkt al gauw dat iemand agressief is, terwijl daar vaak angst, paniek en onrust achter zitten. Als je dat weet, benader je iemand anders. 

Hoe verliepen de eerste weken? 

In het begin was ik nog wat zoekende als het gaat om taken. Waar ben ik van en waar niet? Wat hielp was dat ik veel met de VPT regisseur op pad ging. Samen gingen we naar cliënten, voerden we gesprekken met hen en met naasten. Ook sloot ik aan bij gesprekken met casemanagers. Dat was heel interessant en leerzaam. Inmiddels heb ik helder wat mijn taken zijn. Ik heb het gevoel dat ik echt iets voor mensen kan betekenen en serieus genomen wordt in mijn rol, dat voelt goed. 

Wat kun je als leefondersteuner betekenen voor een ander? 

Dat verschilt per persoon. Het is belangrijk heel goed te kijken naar de behoefte van de cliënt. De taken zijn namelijk niet vast, of voor elke cliënt hetzelfde. Het gaat erom dat je goed in beeld hebt wat iemand zelf of met hulp van naasten kan doen, en wat niet. En dat je bespreekt wat iemands eigen behoeften zijn. Op basis van die twee dingen kijk je waar je de meeste waarde kunt toevoegen. Bij de een richt ik me meer op het huishouden en stofzuig en dweil ik, bij de ander richt ik me vooral op ADL en help ik met wassen, douchen, tanden poetsen of een broodje smeren. En sommige mensen zijn eenzaam en willen vooral graag een praatje maken, samen koffie drinken of lunchen. Dat is ook helemaal prima, daar zijn wij ook voor. 

Hoe reageren mensen op jouw hulp? 

Ik heb al heel wat positieve reacties gekregen. Zo is er een stel waar ik kom dat aan de VPT regisseur gevraagd heeft of ze mij mogen adopteren. ‘We zouden hem graag als zoon willen, hij is zo lief’, zeiden ze. Dat vond ik heel leuk en grappig om te horen. Vorige week was ik ziek, dan vragen cliënten meteen ‘is Mickey er nog, komt hij weer terug?’ en zijn ze heel blij als ik er weer ben. Dat is mooi om te zien, daar doe ik het voor.