Veel voorstellen van onze nieuwe minister passen in onze visie en strategie. 

De oudere mens, met zijn/haar individuele wensen en verlangens centraal, maatwerk en de menselijke maat, mensen zo lang mogelijk in staat stellen zelf richting en betekenis aan hun leven te geven, liefst in een door hen gekozen ‘thuis’, dat alles staat precies in ons verhaal. En wij stellen nadrukkelijk dat de complexiteit van vandaag vraagt dat we samenwerken. Met cliënten, hun naasten en met collega’s in de keten. Met de gemeente, de wijkagent en de woningcorporatie. En daarvoor in informatie-uitwisseling cruciaal.
Ook wij vinden dat arbeidsvoorwaarden beter moeten worden, maar dat vinden wij het domein van sociale partners: het overleg tussen werknemers en werkgevers (vakbonden). 
En ook wij willen dat de administratieve lastendruk vermindert. Het zou ontzettend helpen als we over zouden kunnen stappen van een wereld waarin wantrouwen domineert, naar een wereld van elkaar vertrouwen. Dat zou heel wat registratie en verantwoording schelen.
We zouden deze laatste twee punten wel wat duidelijker en vaker kunnen benadrukken.

Careyn is er dus klaar voor? 

Nou, ten dele. Onze visie is goed, de gekozen richting ook. Maar we staan voor dezelfde vragen als de minister: hoe dan precies?
Wij moeten met elkaar de discussie aan over die ‘hoe-vraag’. Net als de minister pleit voor een brede maatschappelijke discussie, pleit ik voor een brede Careyn-discussie. Wie helpt mij die te organiseren?

Elementen die in onze discussie een rol moeten spelen zijn onder andere:

• Wat beloven wij eigenlijk aan onze cliënten? En dus eigenlijk aan de samenleving? Beloven we levensgeluk? Of kwaliteit van leven? Of gewoon heel goede zorg? Of … En wat mogen we van elkaar verwachten? Wat doen wij, wat doet de cliënt, of zijn/haar naaste?
• De ‘radicale verandering’ vraagt niet alleen een goede visie en richting maar ook een veranderplan. Een implementatieplan. Als we de wensen van de individuele oudere centraal stellen en maatwerk willen leveren, dan heeft dat vergaande consequenties. Zien we dat ook? En realiseren we ons dat dit veel tijd, mankracht en geduld van ons allemaal vraagt? 

• Hoe verhouden wij ons tot de ons omringende ‘systeemwereld’, waar nog steeds wantrouwen domineert en het vooral lijkt te gaan over efficiency, doelmatigheid, kwaliteitskader, inkoopvoorwaarden, verantwoording, etc. Zaken die juist standaardisatie, voorspelbaar en denken in groepen vragen.
• Leveren wij, gezien de krappe arbeidsmarkt en de toenemende zorgvraag én zorgzwaarte nog steeds optimaal toegevoegde waarde? Kan een andere partij (of kunnen mantelzorgers/vrijwilligers) niet een deel van ons werk overnemen, al dan niet onder onze supervisie (op afstand). Zodat wij ons kunnen toeleggen op die zaken waar onze expertise onmisbaar is? Het mooie van het stellen en beantwoorden van deze vraag in deze tijd is, dat het veilig is omdat niemand voor zijn/haar baan hoeft te vrezen. We hebben iedereen keihard nodig.
• Waar kunnen we het echt beter doen voor cliënten als we nauw samenwerken in plaats van te concurreren? In avond, weekend, nacht? Bij onplanbare zorg? Door mee te doen met de triage op de SEH van ziekenhuizen? Door bij sommige spreekuren naast de huisarts te zitten? Door elkaar op bepaalde specialismen niet te beconcurreren? Door ….
• Welke technologie gaat ons echt helpen om meer cliënten beter te kunnen helpen?
• Welke regels en registratieplicht, die we zelf hebben bedacht, kunnen/moeten we afschaffen? Hoe kunnen dingen veel sneller en efficiënter tot besluitvorming komen, zonder zinloze vergaderingen, parafengedoe, etc. (wat leerde op dit punt de corona-aanpak ons)? 

Er zijn vast veel meer elementen te noemen. Meer vragen te stellen. Die hoor ik graag van jullie! 

Voor Careyn geldt volgens mij: 

We hoeven onze visie en richting niet aan te passen. We moeten wel gas geven op een aantal onderdelen. 
Daarbij is volgens mij het allerbelangrijkste: hoe houden we het aantrekkelijk en leuk om bij Careyn in de ouderenzorg te werken. En iets te betekenen in het leven van oudere en kwetsbare mensen.

Marco Meerdink