Ik hielp haar bij de lichamelijke verzorging en nam de lopende medische zaken met haar door: medicatie, voedingstoestand en zonodig aanvullende diensten. Alles kwam voorbij en alles bespraken we.
Eén keer per week was genoeg, daarna kon ze er wel weer even tegen, zei ze altijd.

Geen sociaal contact

Ze kwam niet meer buiten en er kwam geen bezoek. Ze vertelde dat ze dat ook niet meer verwachtte. Het kwam erop neer dat ik de enige was die zij sprak in die week.
Haar stem was soms zo schor dat ze zich ervoor verontschuldigde, ze had hem in dagen niet gebruikt dus de stem moest er even inkomen.
Ik wilde een bezoekdienst van vrijwilligers en een dagbesteding voor haar regelen. Nee, ze hield het af. Het was te laat, zei ze. Ze miste de mensen van vroeger, familie of oude vrienden waar ze het altijd zo gezellig mee had gehad. Dat leven was er niet meer en ze had niet de moed om het met anderen weer op te bouwen. Tja en wélke anderen eigenlijk?
Een thuisbegeleider dan? Om samen met haar wat orde te scheppen in haar grote huis?
Nee hoor, niet nodig volgens haar.

Toen ik dat tegen haar zei, vertelde ze dat een nichtje met haar man haar was komen bezoeken.
Dit was erg gezellig geweest en ze hadden beloofd vaker te zullen komen.
Ze was erg gelukkig geworden van het bezoek.
En de bezoeken gingen door! En daarmee veranderde er ook wat…

Steeds netter en overzichtelijker 

Het duurde even voordat ik door had wát het nou precies was. Mevrouw knapte op van de intussen wekelijkse bezoeken, dat was duidelijk maar het leek ook wel opgeruimder, het huis werd steeds netter en overzichtelijker.
Maar die volle kast die daar altijd stond, was die nou weg? En was die vitrinekast nou leeg?
Die prachtige boekenseries waar ze mij zo graag over vertelde, waar waren die gebleven?
Ik zei dat ik zag dat er spullen úit het huis verdwenen waren en ik vroeg of daar een speciale bedoeling voor was. Misschien was ze met haar nichtje eens goed aan het opruimen?

Niet de bedoeling 

Ze vertelde toen dat haar nichtje iedere week iets meenam of later door een busje liet ophalen. Ze mocht best iets hebben en ze durfde er bovendien toch niets van te zeggen want dan zou ze niet meer komen en dát zou ze heel erg vinden.

Op een gegeven moment ging het zelfs zover dat ze bij voorbaat al zei wat ze de volgende keer mee zou nemen, vragen was al een gepasseerd station.
En ja, mevrouw was toch wel teleurgesteld want dit was eigenlijk niet de bedoeling, maar het was toch gezellig, er werd gelachen en och het waren maar spullen…
Ik vroeg raad bij hulpverleners uit mijn eigen netwerk maar zolang mevrouw het goed vond en met haar volle verstand toestond dat haar inventaris werd meegenomen kon niemand iets doen.

Een praktisch leeg huis 

In de zomer was ik drie weken met vakantie. Toen ik daarna naar deze mevrouw ging, trof ik haar in een praktisch leeg huis.
Een bed, een tafel en een stoel, wat spullen in de keuken, een tv op een plank en kale muren.
Het nichtje kon voorlopig niet komen, had ze tegen haar gezegd.
Mevrouw dacht zelf dat de belangstelling voorbij was, droevig keek ze om haar heen.
Ik was in shock.

Margreet Meijer

Margreet Meijer
Wijkverpleegkundige