Ik ging er die middag naar toe, ik zou gelijk een intakegesprek doen. De man was 78 jaar en woonde samen met zijn vrouw in een leuk huis in mijn wijk. Hij zag er nog zwak en broos uit, de operatie had nog zichtbaar zijn sporen nagelaten, maar hij was blij dat hij weer thuis was. Hij zat lekker warm ingepakt op de bank. Het was buiten koud en vies weer en zijn vrouw kwam snel met een potje thee en ik begon met het gesprek.

Daarna bekeek ik het wondplan, die hij had meegenomen uit het ziekenhuis, samen met wondmateriaal voor 1 á 2 dagen en de rest was al besteld, nou dit ging wel lukken, alles leek duidelijk. De grote buikwond was open gelaten en moest dagelijks onder de douche worden uitgespoeld en ook de beenwond was weer open gemaakt en kon meteen mee gespoeld worden.

Niet schrikken!

We liepen naar de badkamer. Toen ik vroeg of ik hem kon helpen om zijn kleding uit te trekken zei hij: “Nee hoor, maar zo dadelijk niet schrikken!” “Ik ben wel wat wonden gewend,” zei ik nog.

Maar wat ik toen zag, had ik nog nooit gezien! Hij stond ontkleed voor me en hij was hélemaal getatoeëerd, op zijn handen en hoofd na. Buik, rug, benen en armen waren rondom volledig ingetekend én ingekleurd. Zijn benen waren, vanaf zijn tenen tot zijn liezen, beschilderd met fel groen en bruin gekleurde lianen met gele tijgerkoppen ertussen, geen stukje huid was meer zichtbaar. 

En dan de buik, die was bedekt met een jungle met wilde dieren tussen groene bladeren, de rug met een enorme leeuwenkop met open bek en enorme tanden, levensecht en in kleur. De armen waren bedekt met slangen, rollend langs de spieren, tussen de takken van exotische bomen. Felrode slangentongen schoten uit tussen hardgroen gebladerte. Met open mond keek ik hem aan. Hij lachte wat verlegen en zei: “Dit had u niet verwacht hè?” 

Nou, doorsnee was het zeker niet. De wonden waren opengelaten in verband met de infectie en ik spoelde en verbond ze. De omgeving van de wond was moeilijk te beoordelen, die lag in oerwoudgebied. 

Alles voor je kind

De tatoeages zagen er nieuw uit en ik móest het vragen: “Wat beweegt een bijna tachtigjarige man om zich zo volledig en permanent te laten inkleuren met inkt?” Het antwoord was verbazingwekkend in zijn simpelheid. Hij vertelde dat hun zoon een tattoeshop was begonnen in Tsjechië en dat hij als beginnend tatoeëerder had moeten oefenen.

In de afgelopen vijf jaar hadden ze hun lichaam in dienst gesteld van hun ondernemende zoon. “Ehhh, uw vrouw dus ook?” “Ja hoor, kijk maar” en zijn vrouw liet een complete rozentuin op haar beide, goed gevulde armen zien. Geen normale huid was zichtbaar.

“De tuin gaat door over de rest van het lichaam”, zei ze trots, “Het oerwoud is iets te heftig voor mij, geef mij maar een plantentuin”.

De wonden genazen uiteindelijk goed, de littekens gingen op in de wilde jungle. Ik zag ze nog wel eens zitten lezen bij het raam als ik langs fietste. Volledig gekleed was er niets opvallends aan, maar heimelijk dacht ik dan aan het enorme spektakel dat zich onder die kleding afspeelde. Uit liefde voor de kinderen zijn mensen dus tot veel in staat, héél veel.

Margreet Meijer
ex-wijkverpleegkundige