Het is dinsdagochtend. MT-overleg. In mijn agenda zie ik: column schrijven voor de nieuwsbrief. Even checken of dat echt zo is… Helaas, ik moet eraan geloven. Mijn eerste column.
Maar wat schrijf je aan mensen die zélf zo goed weten wat het is om in de zorg te werken?
Want ja, zorg is bijzonder. Maar wie heeft ooit bedacht dat het een roeping is?
Dat klinkt mooi, maar het kan ook de verwachting wekken dat je altijd maar moet geven. Alsof het vanzelf moet gaan. Maar dat doet het niet. Zorg is een keiharde baan. En soms ook gewoon superpittig.
Diezelfde ochtend spreek ik een collega die naar een complexe, terminale cliëntsituatie moet. De sfeer is zwaar. De cliënt wil niet op een hoog-laagbed en alleen naar het hospice als haar kat mee mag. Uiteindelijk regelt de huisarts dat. Ook bij hem staat het huilen nader dan het lachen.
Later op de ochtend overlijdt de cliënt. Terug op kantoor staan drie collega’s, zichtbaar geraakt. Eén zegt tegen de ander: “Jij hebt dit deze zomer allemaal gedragen. Echt respect voor jou.”
Dat raakt me. Het verdriet. Het compliment. Even écht stilstaan bij elkaar.
’s-Middags volgt een gesprek over een psychiatrische cliënt. De GGZ werkt niet mee. Ik vraag: “Waar komen we eigenlijk voor?” “Voor de medicatie,” wordt er gezegd.

De GGZ geeft aan dat zij hun taak oppakken, en wij die van ons. Dus ik zeg: we dienen de medicatie toe, rapporteren dat we een signaal hebben afgegeven… en gaan dan weer weg.
Maar dan zegt een collega: “Kim, we laten die cliënt toch niet in zijn urine liggen? En de mantelzorgende moeder die we dagelijks huilend treffen? Die laten we toch ook niet zomaar achter?”
Natuurlijk niet. Maar het is frustrerend. De kern van het probleem ligt ergens anders, maar wij staan er wel. Wat dan? We moeten professioneel zijn. Zakelijk. Grenzen bewaken. Maar soms – heel soms – moet je jezelf even aanpassen om tot het doel te komen.

Wat ik leer? We hebben álles nodig:

• De zakelijke blik.
• Het lef om te sparren, te zoeken, soms tegen systemen in te gaan.
• Maar ook: het compliment, de traan, de blik naar elkaar.

Het simpele: “Ik zie jou.”
Dat is zorg. En dat zijn jullie.

Kim de Bruijne
Manager EM DWO-NWN regio Midden

(eerder gepubliceerd in Nieuwsbrief DWO-NWN)