Ik ging in het opvanghuis een cliënt helpen en zag het al gelijk toen ik bij hem op zijn kamer kwam: dit ging niet goed! Het is teveel om uit te leggen wat Dhr. mankeerde maar hij plaste niet meer, zag grauwwit en was enigszins in shock.

Snel een ambulance regelen

Hij moest naar het ziekenhuis en ik belde de huisartsenpraktijk om te vragen of de dokter een ambulance wilde regelen. Het was al eerder gebeurd en toen kon deze heer direct naar de afdeling waar zij hem al kenden.
Ik pakte alvast een tas voor hem in en bleef bij hem wachten tot de ambulance kwam.
Maar daar ging mijn telefoon! Ik had een woedende dokter aan de lijn, mijn bekende dokter die mij briesend toebeet dat ik nóóit, maar dan ook nóóit de assistente mocht bellen voor een ambulance. Hij moest de patiënt eerst zien en hij zou bepalen of hij naar het ziekenhuis moest.
Ja, dat klopte en wat ik ook terug zei, het was niet goed. Ik had een regel geschonden en deze was er niet voor niets. Hij was werkelijk laaiend!
Hij zou een half uur later komen en hij zou beslissen wat er moest gebeuren.

Verslagen

Ik voelde me verslagen. Ik regelde dat er een begeleider bij dhr. bleef en ik ging naar een andere cliënt in het Huis.
Toen ik daar wegging kwam ik de dokter tegen in het trappenhuis, hij had ook een assistent bij zich.
Bij het passeren zei hij kort tegen mij dat de ambulance onderweg was, verder bleef hij in druk gesprek verwikkeld met de assistent.

Het zat mij niet lekker. Waarom was hij nu zo boos? Ja, ik had wel iets te snel gehandeld, had het op zijn minst  telefonisch kunnen overleggen maar ja, hij kende mij toch? Ik belde toch ook niet zomaar? Was ik nou zo over de schreef gegaan?
De dagen erna overdacht ik verschillende manieren om het met hem te bespreken maar eerlijk gezegd zag ik er ook tegenop. Ik had ook niet zoveel zin om ruzie te maken met de dokter met wie ik altijd zo’n goede verstandhouding had gehad. Ik wist het gewoon even niet.

Overleg over samenwerking 

De week erop was er een overleg over samenwerking in de wijk tussen de verschillende zorg- en wijkorganisaties. Er waren aardig wat mensen en we pasten maar net allemaal om de enorm grote vergadertafel. In de hoek stond een tafel met koffie en thee voor in de pauze, er was een jarige dus stond er gebak en er waren schalen met broodjes na afloop.

En net toen de voorzitter wilde beginnen kwam er nog iemand gehaast binnen. Het was de dokter.
Hij keek rond, pakte een stoel en zette die naast mij neer.
Vervolgens liep hij naar de tafel in de hoek, sneed een groot stuk taart af en legde dit op een schoteltje, hij pakte een bord en legde daar broodjes op, daarna pakte hij een beker en schonk koffie in en deed er melk bij. Vervolgens zette hij alles voor mij neer, roerde in mijn koffie en keek mij ondertussen vriendelijk aan.

En ik keek stiekem om mij heen en iedereen, werkelijk iedereen keek met open mond toe wat zich daar in een mum van tijd had afgespeeld.
En wat zagen ze? Ik die met een bord vol taart en een bord vol met brood voor mij zat, en de dokter die mijn koffie roerde en een servetje rangschikte en zich helemaal niet bekommerde om wat er gebeurde.
Maar ik was blij. Het was weer goed.
De samenwerking was daarna weer als vanouds en is nooit meer anders geweest.

Margreet Meijer
Wijkverpleegkundige