Wel twee à drie keer per week kwam ik er: een hecht stel, al meer dan 55 jaar getrouwd en op allerlei manieren door het leven gepokt en gemazeld. 
Ik kwam voor haar. Zij had een beroerte gehad en was halfzijdig verlamd. Ze kon moeilijk uit haar woorden komen en was daardoor ongeduldig, gefrustreerd en moeilijk in de omgang. Niet alleen naar ons, maar ook naar hem, haar toegewijde echtgenoot.
Ze bevonden zich in een fase waarin ze moesten leren om hun situatie te accepteren, hoe hun leven samen verliep, en het beste ervan maken zonder te veel verwachtingen te hebben. Geen genezing, geen vooruitgang, eigenlijk wachtten tot één van hen het niet meer aankon. 

Bravoure

Hij was een ‘no nonsense’ man. Hij dacht in oplossingen, accepteerde alle hulp die nodig was “uiteraard!” en gaf op een bijna zakelijke manier leiding aan de zorgverleners die over de vloer kwamen. Ja dit kon hij wel, geen flauwekul, een strak schema in huis, alles op tijd en alles op rolletjes. Ja, het was natuurlijk wel vervelend dat zijn vrouw af en toe moeilijk deed (of het moeilijk had) maar hij kon haar aan. In hun traditionele huwelijk was hij de man in huis en wist zij waar ze aan toe was dus dit ging ook goed.
Praktisch gezien ging het, zeker voor de zorg, vlekkeloos. Aankleden ging moeilijk aan dus werden er joggingbroeken en truien aangeschaft, dikke sokken en makkelijke shirts. Geen probleem. Een hulpmiddel meer of minder werd direct geïntroduceerd, voor ons een walhalla.
Mevrouw had veel zorg nodig en mede doordat we goed samenwerkten met haar man, kon dit zorgproces lange tijd zo goed blijven gaan. 

Toch raakte hij na een tijd vermoeid. Hij werd mager en verloor zijn bravoure. Alle aandacht ging naar zijn vrouw, maar waar was híj́? Als ik vroeg hoe het met hem ging, of híj́ iets nodig had of iets wilde doen, lachte hij het weg. Nee hoor, geen zorgen, hij was gezond en alles was goed. En over gevoelens praatte hij niet, zo’n man was hij niet, dat wisten we nu toch wel?

Ze kon zich geweldig goed kleden!

Soms, héél soms, zat hij op de praatstoel. Dan vertelde hij over vroeger, over samen verre reizen en leuke feesten waar ze zo van hielden. Ze was zo mooi, zei hij dan, en ze kon zich geweldig goed kleden! Hij genoot altijd hoe smaakvol zij zich uitdoste met mooie jurken voor allerlei gelegenheden. Stiekem, ja stiekem, miste hij dat nog het meest.

Storing in de geoliede machine 

Onherroepelijk kwam er toch een moment van verandering, van afscheid. Hij kreeg meer gezondheidsproblemen, het werd te zwaar voor hem en er kwamen storingen in de geoliede machine die deze gehele zorgconstructie was. Uiteindelijk gaf hij toe, nee dit ging niet meer thuis, het werd te zwaar, lichamelijk en ja toch ook emotioneel. Wat een bekentenis van deze man!
Er kwam een plek vrij in een verpleeghuis in de buurt, mooier kon het niet.
En toen was daar de laatste zorgdag. Ik moest niet alleen denken aan mevrouw, maar ook aan haar man, kon hij de zorg voor haar loslaten?

Een laatste bezoek

Eind van die dag besloot ik toch nog even langs te gaan, ook ik moest ze loslaten. Meneer was prettig verrast toen ik zo onverwacht voor de deur stond. Hij had een ruime badjas aan, had hij die altijd al zo vroeg op de avond aan? Dat wist ik niet.
We bespraken nog wat laatste dingen, zakelijk als altijd, ik gaf mevrouw een hand, wenste ze allebei sterkte en liep voor de laatste keer naar de hal. En ja, daar moest ik mijn regenbroek aantrekken, hè bah, nog net die regen. Meneer maakte nog een laatste grapje en zei dat ik maar rustig aan moest doen met aantrekken, hij ging weer snel bij zijn vrouw in de kamer zitten, laatste avond pffff!
Hij ging naar binnen en ik prutste met schoenen en regenbroek. De deur van de kamer was niet helemaal dicht gegaan en toen ik eindelijk zover was keek ik nog even door de kier. En wie schetste mijn verbazing over wat ik toen zag! Hij had zijn badjas uitgedaan en daar zat hij in een van de allermooiste jurken van zijn vrouw terwijl zijn vrouw glimlachend toekeek.

Ik was ontroerd.

Margreet Meijer
Wijkverpleegkundige