Dhr. had al langer geleefd dan voorspeld en dat kwam omdat hij zijn vrouw niet alleen wilde laten, zo vertelde hij. Zij was degene die altijd had getobt met haar gezondheid, hij was kerngezond en sterk geweest dus gingen ze er stiekem vanuit dat hij haar zou overleven.
Maar het lot besliste anders en nu maakte hij zich gereed voor zijn sterfbed.

Geen ruimte in de slaapkamer

Ik ging aan de slag en regelde alles wat nodig was. Dhr zou in de woonkamer in zijn H/L bed komen te liggen. In de slaapkamer was geen ruimte want het stond vol met kasten, daar mocht niets mee gebeuren. Dat werd door mevr. nog maar eens expliciet gezegd!
Als ik iets nodig had kon ik het pakken uit een kastje op de gang, linnengoed, handdoeken, zalven en verbandmiddelen, alles zou ik er kwijt kunnen. Prima.
Zo gezegd, zo gedaan. Dhr. ging snel achteruit, werd helemaal bedlegerig en had veel zorg nodig.
Het kastje op de gang werd intensief gebruikt, alle spullen die nodig waren haalden we daaruit en mevr. vulde het weer netjes bij.

Dhr. droeg oude pyjamas en badstof sokken. Dat voldeed goed in bed, maar werd wel veel gewassen en soms maar net op tijd droog om weer aan te doen.

Naar het verboden terrein

En toen kwam daar die ochtend dat ik hem kwam helpen en dhr. aantrof in een bevuild bed.
Hijzelf had niet veel in de gaten, suf van morfine en zwakte liet hij het allemaal gebeuren maar mevr. was in paniek. Ze had geen schone spullen meer en het kastje was bijna leeg.
Twee oude lakens had ze nog voor mij maar dhr. kon ik niets aantrekken.
Wanhopig en vertwijfeld keek ze mij aan… en toen nam ze een besluit. Ze zou iets uit de slaapkamer halen, uit een van de kasten die verboden terrein voor mij waren.
Ze kwam terug met een zijden pyjama, nog in de verpakking. Hè? Het lukte mij niet om het aan te krijgen, hij was te klein en te strak daardoor, niet comfortabel…

De mooiste en duurste herenkleding 

Mevr. was druk bezig met de was, ik wilde haar niet storen, dus liep ik de slaapkamer in om een andere te pakken, groter wellicht. Nietsvermoedend trok ik een kast open en wat ik daar zag was bijna niet te geloven! Ik zag niet alleen de zijden pyjama’s in papier maar daarnaast de duurste zijden overhemden in allerlei tinten gesorteerd, italiaanse maatkostuums, prachtige wollen slank gesneden mantels, sommige met een bontkraag. Schitterende italiaanse schoenen en hoeden! Alle kasten bevatten de mooiste en duurste herenkleding!
Mw. zag mij staan en zei niets.

Een kast vol onverwerkt verdriet

Nadat ik dhr. verzorgd had en hij in een diepe slaap was dronk ik met mw. een kop koffie. Ze vertelde dat ze een dochtertje hadden gehad dat op 7 jarige leeftijd was overleden. Daarna begon haar man regelmatig dure kledingstukken te kopen.
Dhr. praatte nooit over zijn verdriet, maar zijn vrouw wist zeker dat het verdriet om zijn enige overleden kind de reden van zijn kooplust was.
Zij stond het daarom toe, ze snapte het wel.
Zij werd ziekelijk, vertelde ze, en hij ging in Italië zijn maatpakken kopen. Zo gingen ze ermee om.
Niets was gedragen, een enkele keer had hij een hoed op gezet maar snel weer opgeborgen.
Niemand wist ervan.
Hier hing een vermogen aan verdriet, onpeilbaar, onverwerkt verdriet in de kast.
Dhr stierf kort daarna en ik heb nooit geweten wat er met dit bezit zou gaan gebeuren. Ik durfde het ook niet te vragen, het was te beladen.
Ook voor mij.